Dag gewaardeerde lezer, een heel hartelijk welkom op mijn blog. Of u nu bloedverwant bent en daarom obliged enthousiast te zijn (hoi mam), een supportive kennis bent (lief!!!) of gewoon via de ondoorgrondelijke wegen van het internet hier terecht bent gekomen, ik ben blij dat u de weg naar mijn passieproject hebt gevonden. Waarom ik dit naast mijn andere 36.213 hobbies ben gestart? Komt ie.
Kwaliteit(swijn) boven kwantiteit
Allereerst: food is life. Ik houd gewoon ontzettend van eten en drinken. Samen een maaltijd of drankje nuttigen heeft iets verbindends, iets ritueels bijna – even het leven op pauze en connecten, met voedsel als smeer- en bindmiddel. Maizena voor relaties, zeg maar. Maar dan wel góed voedsel. Begrijp me niet verkeerd, in mijn wereld kan dat op z’n tijd ook een niet nader te noemen fastfoodketen met geel kapitaal zijn; voor alles een moment. Maar liever kies ik voor bijzonder. Lees: het gevoel dat je iets gaat kopen/drinken/ervaren waar iemand tijd, liefde en aandacht in heeft gestoken. Waar iemand over na heeft gedacht, met jóu in gedachten. Dat kleine wijnhuis in de Loire, dat schattige wijnwinkeltje in Parijs, de stralende sommelier die vertelt over haar laatste vondst; het voelt anders, echter.
Schrijnend wel, dat puur, eerlijk en met de hand vandaag de dag kwalificeert als bijzonder, maar wel de realiteit. Iedere keer als ik met mijn klompen in de klei van mijn chaotische, lichtelijk ontplofte, doch bruisende-van-het-leven moestuin sta en naar de barren wasteland van onze oldschool-agrariër-buurman kijk (no offense, Jaap), besef ik me steeds opnieuw: je kunt mét of tegen de natuur werken. Maar waarom tegen de stroming in zwemmen als je je ook mee kunt laten voeren? Dat laatste is echter niet de norm.
Ik begin een wijnblog
Dus ik dacht, over hen ik ga schrijven. Zij die het anders doen, vanuit overtuiging bewust niet de gebaande paden kiezen, gewoon lekker stronteigenwijs zijn. Een wijnblog, of nou ja; meer een verhalenblog eigenlijk, die wijn als gemene deler heeft. Want als mijn studie geschiedenis ergens goed voor is geweest, dan is het voor het vermogen overal verscholen verhalen te vinden die verteld willen worden. Maar verhalen vertellen is ook onderzoeken: welke aannames worden ontkracht of bevestigd? Drinken alleen verwende millennials, verveelde yuppen en uitgespeelde wijnboomers natuurwijn? Of klopt dit stereotype, zoals altijd, van geen kant?
Het perspectief van de leek
‘Maar je hebt helemaal geen verstand van wijn!’ – aldus mijn Innerlijke Criticus. Uh, nee, niet in de ik-heb-een-master’s-degree-in-innovative-oenology-zin, of in de al-járen-al-mijn-SDEN-diploma’s-in-de-pocket-zin. Maar moet dat dan om iets van wijn te mogen vinden? I beg to differ. Want laten we eerlijk zijn, het gros van ons wijndrinkers heeft er in academische zin ook de ballen verstand van, maar zijn wél degenen die het drinken, kopen en met elkaar ervaringen uitwisselen. En dan kan het eerlijke perspectief van de leek juist zeer verfrissend zijn om zin en onzin van elkaar te onderscheiden. Denk: een zinderende Verdejo op een zonnig terras. Niet te moeilijk, maar wel verfrissend – precies wat je op dat moment nodig hebt.
Dus, ga je mee op (natuur)wijnreis? Geen voorkennis vereist. Neem wel je neus, smaakpapillen en gezonde verstand mee. Ik zeg niet wat we gaan doen, maar je wordt thuisgebracht.
