Met dry january inmiddels veilig achter me is het tijd voor de eerste officiële proefnotitie sinds de geboorte van deze blog. De keuze is gevallen op een witte natuurwijn, een Spaanse welteverstaan, met de naam Komokabras.
Geen betere raad dan voorraad
Vrijdagmiddag, half 5: hét perfecte moment om de eerste voorraad natuurwijn en biodynamische wijn in te slaan. “Is het eindelijk zo ver?!”. De Man steekt zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken. Al sinds ik serieus bezig ben met deze blog, herinnert hij me als een ware Don Corleone aan zijn voorstel dat ik onmogelijk kan weigeren: ik regel de wijn, hij het eten. Al een tijdje hik ik tegen deze taak aan; procrastinatie is mij niet vreemd, ook wanneer het gaat om iets wat ik eigenlijk graag wil. Toch een tikkie onzeker ofzo - straks kies ik het verkeerde. Maar hup, deze middag geef ik dat stemmetje een schop onder de kont en ga ik op pad naar Jaco van Wijnkoperij de Halve Maan.
Obscure Spaanse witte natuurwijn
Voor de verkeerde keuze hoef ik bij Jaco niet bang te zijn, eerder voor keuzestress. Op de vraag of hij ook natuurwijn en biodynamische wijnen heeft, volgt meteen een bevlogen relaas. Hij importeert al een jaar of zes biodynamische wijn, omdat hij echt in deze maakwijze gelooft. “Natuurwijn is wat lastiger, maar binnenkort krijg ik er een binnen uit Duitsland, die is zó gaaf!”. Wordt vervolgd, dat begrijpt u.
In het magazijn van De Halve Maan dus genoeg biodynamisch te vinden, variërend van een wijnhuis dat al vijf generaties zo werkt zonder het zich te beseffen, tot full-on Demeter-gecertificeerd. Naast onze gedeelde fascinatie voor goede wijn met een goed verhaal, vinden Jaco en ik elkaar in onze voorliefde voor gelikte etiketten. Alle flessen die Jaco voor me verzamelt zijn dan ook een feestje om naar te kijken.
Met twee goedgevulde dozen en een opperbest humeur rijd ik een uur later weer naar huis. Voor vanavond kies ik de Spaanse (Galicië) witte natuurwijn Komokabras, in Jaco’s woorden een funky wijn. “Ik ben gestopt met ‘m te importeren, want het was te lastig om ‘m consistent geleverd te krijgen, maar echt een leuke wijn.”
Goeie funky borrelwijn
Funky wijn, say less! Ontkurken die handel. Het eten dat de Man heeft geregeld is door mijn last-minute-actie een borrelplank geworden, maar daar doe ik niet moeilijk over. Helemaal excited door de zegellak (ik bedoel maar, hóe sfeerverhogend) maak ik de fles open, waarbij ik het etiket inclusief gezellig stempeltje dan weer verrassend hip vind voor zo’n good old verzegelingswijze. Een knipoog naar vroeger was alles beter, als voormalig geschiedenisstudent ga ik hier lekker op.
Zowel de Man als ik vinden deze Komokabras uit 2019, wat overigens zoiets schijnt te betekenen als gekkie, sterk ruiken naar bananenschil, met ook nog een beetje frisheid erbij. De smaak daarentegen is véél zachter dan de neus doet vermoeden. Boterzacht, honing, overrijpe banaan. “Maar ook mooie zuren hoor! En een lekker prikkeltje achterop de tong,” aldus de Man. Tsja, je bent de wijnkenner thuis of je bent het niet hè. Ik proef ook nog wel een beetje appeltjes, of zijn het nectarines?
Hoe meer de wijn op temperatuur komt, hoe zachter hij wordt. Er is wel echt een sweet spot zo’n 5 à 10 minuutjes na het inschenken vanuit de koelkast; te warm en hij verliest z’n diepte. Hij valt een beetje weg bij de borrelplank, maar zeker een hele lekkere en gelaagde wijn. Het eindoordeel:
Smaak: meer borrelwijn dan eetwijn
Looks: Insta-waardig
Prijs/kwaliteit: voor herhaling vatbaar!
